Steeds vaker wordt de wijk Nordstadt in Dortmund geassocieerd met een ‘no-go-area’. Ik kom er de laatste jaren regelmatig en heb me er al die keren niet onveilig gevoeld. Het lijkt wel alsof deze wijk wordt gebrandmerkt. Bestempeld als zondenbok. In de wijk zie je een aantal hedendaagse problemen samenkomen die overal in Duitsland spelen en inzet zijn voor de aankomende verkiezingen: armoedebestrijding, werkloosheid, integratie- en vluchtelingenproblematiek. Een concentratie van dit alles maakt het er voor Nordstadt niet makkelijker op en dat is ontegenzeggelijk waar.
Ik kom graag in Nordstadt. De levendigheid van de wijk trekt me enorm. Overal geuren en kleuren, uitgestalde waren tot ver op de stoep. Hier hangt het lome ritme van een mediterrane stad. In Nordstadt wordt het leven direct en zichtbaar op straat geleefd. In het centrum van Dortmund is iedereen alleen maar onderweg. Vanuit het stadscentrum hoef je alleen maar een spoorwegviaduct onderdoor en je bent in deze andere wereld.
Het park Nordmarkt is het kloppende hart van de wijk. Hier komt iedereen tezamen. Op dinsdag en vrijdag is er een kleurrijke markt en op de andere dagen biedt het park plek voor iedereen. Op dit stukje groen zie je direct de sociale structuur en problematiek van de wijk in een notendop. Het park wordt bovendien begrensd door de Mallinckrodtstraße. De straat in Dortmund waar men het over heeft en waar niet iedereen durft te zijn.
Ik loop langs de zuid en oostzijde van het park. Het is een warme dag en mensen trekken naar dit verstilde stuk groen. Tegen de zuidoostelijke hoek van het park staat een groep jonge mannen met Midden-Oosten looks. Sommigen van hen zijn met elkaar in gesprek, anderen staan alleen maar, de handen in de zakken. Bij de noordoostelijke hoek van het park staat een groep Afrikanen, ze praten geanimeerd, een paar van hen hebben een fiets in de hand. Een van de vrouwen in het groepje gooit haar nek naar achteren en schatert het uit van het lachen. Ik duik de oostelijke ingang van het park in.
Hier is sinds februari van dit jaar de Grüner Salon gevestigd, een hip tentje gedreven door twee vrouwen van 30 jaar. Je kan er een biertje drinken, maar ook gezonde hapjes en drankjes nuttigen. Deze plek is het domein van het hippe volk, studenten en verder van eenieder die zich hier thuis voelt. Vanuit het terras heb je een prima uitzicht over de noord-zuid as, de hoofdader van het park. Scholieren, ouders met kinderen, vrouwen met boodschappentassen, studenten, Afrikaanse vrouwen in prachtige kleren, iedereen komt voorbij. Het park is verblijfsplek en tevens doorgaande route.
Het loopt tegen vieren en het is er nog rustig. Een vijftal tafeltjes is bezet. Ik besluit even te gaan zitten en bestel een Grapefruitschorle. Een jonge vrouw schuin tegenover mij eet een salade. Voor haar spruit van 1,5 is een kinderstoeltje bijgeschoven. Een student hangt slaperig in zijn stoel. Naast mij drinken drie Turkssprekende mannen een drankje. Iets later arriveren twee mannen met de fiets aan de hand, de haren in een staart gebonden en met een kinderzitjes achterop hun fiets als zichtbaar bewijs van hun vaderschap. Ze bestellen koffie.
Via het park wandel ik richting de meest zuidelijke ingang en passeer de zitkuil. Hier zit een tiental mannen en vrouwen met een flesje bier in de hand, hun stemmen klinken rauw en schel van de alcohol. Iets verderop zit een groep vrouwen met hoofddoekjes. Ze zitten er samen met hun kinderen te picknicken. Door de schaduw van de bomen en de donkere kleren van de vrouwen valt de groep amper op. Ik passeer een paar verliefde stelletjes en arriveer bij de zuidelijke ingang. Toen ik er op de heenweg langsliep, zaten hier nog oudjes in de schaduw, nu is dit het plekje van junks met graatmagere lijven en holle ogen. Ze hangen of staan tegen de pergola. Iedereen loopt hen voorbij, alsof ze er eigenlijk niet zijn. Tegenover de ingang ligt de discounter Netto, de winkelwagentjes rollen af en aan. Het leven gaat altijd maar door.
Via de Münsterstraße, de levensader van Nordstadt, loop ik terug richting het centrum. Kinderen spelen op straat, overal is geluid en klinken vrolijke stemmen. Alle bankjes zijn bezet. Eigenlijk wil ik een hapje eten en bij de Libanees aanschuiven. Maar alle terrassen zijn bomvol. Hier in de Münsterstraße zitten mensen van allerlei afkomst door elkaar heen. Voor een vrij tafeltje had ik net iets eerder moeten arriveren. Ik bestel een afhaalmenu en loop via de spoorwegtunnel terug naar het andere Dortmund.
RUHRFRAU NL 