Je hebt een aantal plekken in steden waar je steeds opnieuw wilt terugkomen. Waar het ritme klopt, positieve energie stroomt en tijd geen rol speelt. Zo’n plek is voor mij het Luisenviertel in Wuppertal.
Voor wie de stad niet kent: Wuppertal is een groot bewaard geheim, direct gelegen onder het Ruhrgebied, verstopt tussen de heuvels van het Bergische land, bezield door het stromende water van de Wupper en het immer aanwezige geknars en gezoef van de Schwebebahn. Een groots textiel verleden heeft de stad indrukwekkende fabriekspanden en statige huizen nagelaten. Oude en nieuwe gebouwen buitelen op de hellingen over elkaar heen en hebben zich tot een gesloten front langs de rivier geperst. Jugendstil en art deco, modernisme en gebouwen met een hang naar brutalisme. Het staat er allemaal. Je zou de stad kunnen typeren als warm, zinderend, rafelig en melancholisch. Ik kan er uren rondzwerven, om daarna terug te keren naar het Luisenviertel.
Wat maakt het Luisenviertel zo leuk? Streetart, kroegjes met een hippe twist, maar dan wel bevolkt door jong en oud zoals Café du Congo. Maar ook de ‘Wandelgarten’ waar omwonenden stadslandbouw als voorbeeldfunctie bedrijven. Of maffe winkeltjes zoals het Lakritzkontor met Lakritsraritäten, café Katzengold waar je op de begane grond fantastische koffie krijgt en waar in de kelder tegenover het damestoilet in een diepe nis, gevangen achter tralies een kikker getooid met een kroontje op het onmogelijke wacht. Waar mensen je op straat met open vizier aankijken en waar een dame van 88 jaar met flonkerende ogen, zacht roze muts en dito sjaal, je aanspreekt en je vertelt over haar leven in Wuppertal en het Luisenviertel.
Of zoals de webbeheerder van de site van het Luisenviertel schrijft: ‘Das Luisenviertel ist super. Die, die da sind, wollen nicht gehen. Die, die nicht da sind, wollen da hin. Die die nebenan sind, werben damit. Die, die sich gerne schmücken, schmücken sich gerne mit dem Luisenviertel. Es ist alt, gemütlich, menschlich. Hier ist die Energie und die Gelassenheit der Stadt, gebündelt auf eine Hand voll Straßen. Hier treffen sich alle Generationen in den verschiedensten Kneipen und Cafés, hier jagen Bänker, Designer und Lebenskünstler ihr Mittagessen. Hier steckt der türkische Opa dem deutschen Postboten verschmitzt ein paar Bonbons zu.’
RUHRFRAU NL 