Als je de rafelige randen en de grootstedelijk chaos van het Ruhrgebied even zat bent en je bent in Essen, kun je altijd onderduiken in de dorpsidylle Margarethenhöhe. Wat zullen ze 100 jaar geleden hun ogen hebben uitgekeken toen tussen de rokende schoorstenen en het hamerende geweld van de staalindustrie in het zuiden van de stad een zoete stedenbouwkundige perfectie werd gebouwd.
De tuinstad is gesticht door de familie Krupps, of om exacter te zijn, door mevrouw Margarethe Krupps, ter gelegenheid van het huwelijk van haar dochter Bertha. Ik kan me wel wat minder grootsere gebaren bedenken als gelegenheidsgeschenk. Maar de Krupps hadden geld, heel veel geld en dan kun je ook wel iets moois neerzetten. En dat is ze gelukt. De tuinstad wordt als het paradepaardje van de Duitse tuinsteden beschouwd.
Een bezoekje aan het tuinstadje stond al een paar jaar op mijn verlanglijstje maar het kwam er maar steeds niet van. Vorige week ben ik er geweest. Het is nog heel vroeg in de ochtend als ik uitstap bij Halbe Höhe aan de Holsterhauser Straße. De wijk doemt als een soort vestigingsstadje op. Zodra ik de trappen op en onder de poort door het tuinstadje ben ingelopen verstomt het stadslawaai volledig. Ik treed een volstrekt andere wereld binnen. Pittoreske huizen met houten luiken, gewelfde gevels, pergola’s en erkertjes.
Alles is even dromerig. Ik struin wat rond, laat de stilte op me inwerken, bewonder de façades. Ik kan mij bijna niet voorstellen werkelijk in het Ruhrgebied te zijn. Totdat ik op een rommelige etalage stuit van een elektronica-onderdelenzaak met daarin een stapeltje lichtschakelaars van de Ruhrpott Derby. En als ik even later in Gasthof zur Margarethenhöhe – de enige pleisterplaats die zo vroeg open is – een kopje koffie drink weet ik het weer zeker, ik ben in het Ruhrgebied: de lounge van het hotel is versierd met gecorrodeerde stalen elementen.
RUHRFRAU NL 