Werk van Song Dong komt regelrecht bij je binnen. In het najaar van 2015 was de expositie nog in Groningen te zien en op dit moment in de Kunsthalle in Düsseldorf. Mooi hoor, zo’n samenwerking van twee musea over de grens heen. Als je de expo nog wilt zien, zal je wel heel snel moeten wezen. Medio maart wordt alles weer ingepakt.
Het werk van Song Dong kun je op zijn best ervaren als er bijna niemand is. Vooral de hal waarin de installatie ‘Waste not’ is opgebouwd. In die hal staan meer dan 10.000 gebruiksvoorwerpen, verzameld in het ouderlijk gezin van Song Dong gedurende 50 jaar. Je kan er van alles bij denken en voelen. Honderden plastic flesjes, geordend naar soort. Een waanzinnig groot aantal medicijndoosjes als een bouwwerk opgetast. Piepschuim tegen de muur, een kledingkast en honderden paren strak geordende schoenen. Als je je ogen half dicht knijpt, lijkt het piepschuim wel een stad in de verte.
Song Dong is sowieso gebiologeerd door de relatie mens en stad. Dat blijkt niet alleen uit de installatie ‘Eating the City’ waarbij hij samen met bezoekers een stad opbouwt met bergen zoetigheid en vervolgens de bezoekers de vrije hand geeft de hele stad op te eten. Maar ook uit de stadsgezichten opgebouwd met stukken groenten of met hompen zalmfilet.
Beneden staan de werelddelen uitgesneden als blauwe tafeltjes lukkraak in een ruimte. Het lijkt wel een kinderspeelhoek. Later lees ik dat deze tafeltjes onderdeel zijn van de installatie ‘Eating the world’. Ze zijn belegd geweest met snoepgoed dat de bezoekers mochten opeten. Dat hebben ze dan ook grondig gedaan. De tafels waren leeg en de ruimte, op de blauwe tafels na, leeg. Wat blijft eigenlijk over, als het aan de mens ligt?
RUHRFRAU NL 